پروفسور پرویز کردوانی، سال‌ها همه زندگی اش را وقف کویر کرد و نگران ورشکستی آب در ایران بود. سفر‌های مداوم او به گوشه و کنار کشور و مطالعه روی پدیده ریزگردها، که سال‌ها است امان استان‌های جنوبی کشور را بریده، از جمله اقدامات تحسین برانگیز او بود.
شیعه زاده | شهرآرانیوز؛ اغلب او را به واسطه جسور بودنش می‌شناختند. خوش صحبت بود و نتیجه سال‌ها مطالعه و پژوهش را در قالب کلماتی ساده و عامیانه به کار می‌برد تا همه افراد جامعه، مخاطبان بحث‌های تخصصی اش باشند. به همین جهت، کمتر کسی بود که پروفسور پرویز کردوانی را نشناسد و حداقل برای یک بار، پای حرف هایش ننشسته باشد. او بیش از ۲۰ جلد کتاب تألیف کرد و در طول زندگی اش ده‌ها مقاله علمی به زبان‌های فارسی، انگلیسی و آلمانی منتشر کرد.
پرویز کردوانی، پدر علم کویرشناسی ایران؛ چهره‌ای شناخته شده در حوزه جغرافیا بود و دکترای عمران کویرش را از دانشگاهی در آلمان اخذ کرد. همسرش نیز از چهره‌های شناخته شده در عالم ادبیات است و ثمره ازدواجشان دو فرزند بود. فریده گلبو در تمام سال‌های زندگی پرویز کردوانی در کنار او بود و در بیش از نیم قرن زندگی مشترکشان، هر دو علائق خاص خود را دنبال کردند و هیچ کدام مانعی بر سر راه دیگری نبودند. کردوانی در شهر کویری گرمسار به دنیا آمد. پدرش خان بود و سال‌ها تلاش کرد تا بیابان را احیا کند. او نیز وقتی بزرگ شد راه پدر را ادامه داد و در آلمان بر روی یک تن خاکی که از ایران در اختیار داشت، مطالعه می‌کرد.
سال‌ها همه زندگی اش را وقف کویر کرد و نگران ورشکستی آب در ایران بود. سفر‌های مداوم او به گوشه و کنار کشور و مطالعه روی پدیده ریزگردها، که سال‌ها است امان استان‌های جنوبی کشور را بریده، از جمله اقدامات تحسین برانگیز او بود. او از هر مجالی استفاده می‌کرد تا درباره بحران آب در ایران هشدار دهد. از مخالفان سدسازی‌های غیراصولی در سراسر کشور بود و آینده‌ای را برای ایران پیش بینی می‌کرد که به دلیل بی آبی، غیرقابل زیست شود. او بار‌ها از شوری چاه‌ها گلایه کرد، درباره نشست زمین گفت و غارت آب در ایران را لابه لای کتاب هایش تشریح کرد.
از برجسته‌ترین چهره‌های مخالف با احیای دریاچه ارومیه بود. کردوانی عقیده داشت دریاچه ارومیه دچار بیماری لاعلاجی است که احیای او را غیرممکن می‌کند. او همچنین از مخالفان مالچ پاشی در بیابان‌ها بود و نگرانی اش از بابت حیات گونه‌های جانوری و گیاهی آنجا بود. انتقاد‌های جدی به سیاست گذاری‌های کلان در صنعت کشاورزی داشت و پس از سال‌ها جنگیدن برای نجات اکوسیستم ایران، در شامگاه ۲۷ مرداد درگذشت. او دغدغه خاک داشت، دغدغه آب داشت، به دنبال راهی برای نجات محیط زیست ایران بود و در تمام طول عمرش با این دغدغه‌ها زندگی کرد.
دیدگاه های ارسال شده توسط شما، پس از تائید توسط شهرآرانیوز در سایت منتشر خواهد شد.
نظراتی که حاوی توهین و افترا باشد منتشر نخواهد شد.
